هوا در آغوش سکوتی پر هیاهو
زمین مملو از خاک مردگان
درختان سیال در رقص باد
پرندگان ترانه خوان سرود دلتنگی
و از میان سنگ ها نوای لبخندی ملیح طنین انداز .
همچون غریبه ای فارغ از حس غربت
در میان ساکنینی از جنس باد
آوای گام هایم محو می شود.
دنیایی که می بینم با چشمان باز
نهفته در دل دنیایی است
که حس می کنم با چشمانی یسته.
گو اینکه تنها نشسته ام بر نیمکتی
نمی بینم آنچه هست
و حتا نمی شنوم آوای پرکشیدن دل ها را
اما نیستم…..
نیستم من تنها.
قلب زمان ایستاده است از تپش
واحد زمان هم اینک
تپش قلب خسته و رنجورم-ام است،
که آن نیز آرام آرام
جان می دهد در چنگال سکوت.
حضورم به تدریج
رنگ می بازد در سیال زلال فضا
پر می کشد تعلق-ام به این دیار
و من،
جزئی از سکون ناپایدار نیستی
و نیمکت،
دوباره تنها.
اینجا ساعت 5 است
به وقت رفتگان.
طاهر
